شادی

نامه ای به فرزند فرزند عزیزم: > > آن زمان که مرا پیر و از کار افتاده یافتی، > اگر هنگام غذا خوردن لباسهایم را کثیف کردم ویا نتوانستم لباسهایم را بپوشم > اگر صحبت هایم تکراری و خسته کننده است > صبور باش و درکم کن > یادت بیاور وقتی کوچک بودی مجبور میشدم روزی چند بار لباسهایت را عوض کنم > برای سرگرمی یا خواباندنت مجبور میشدم بارها و بارها داستانی را برایت تعریف کنم... > وقتی نمیخواهم به حمام بروم مرا سرزنش و شرمنده نکن > وقتی بی خبر از پیشرفتها و دنیای امروز سوالاتی میکنم،با تمسخر به من ننگر > وقتی برای ادای کلمات یا مطلبی حافظه ام یاری نمیکند،فرصت بده و عصبانی نشو > وقتی پاهایم توان راه رفتن ندارند،دستانت را به من بده...همانگونه که تو اولین قدمهایت را کنار من برمیداشتی.... > زمانی که میگویم دیگر نمیخواهم زنده بمانم و میخواهم بمیرم،عصبانی نشو..روزی خود میفهمی > از اینکه در کنارت و مزاحم تو هستم،خسته و عصبانی نشو > یاریم کن همانگونه که من یاریت کردم > کمک کن تا با نیرو و شکیبایی تو این راه را به پایان برسانم > > فرزند دلبندم،دوستت دارم